Stadsgeograaf Cody Hochstenbach (UvA) vertelt over het veelkoppige monster van de wooncrisis. We praten over de grondslagen, excessen en gevolgen van een ronduit dysfunctionele woningmarkt en staan uiteraard ook stil bij de woningmarkt als verkiezingsthema.
Achtergronden bij deze aflevering:
- The neo-liberal politics and socio-spatial implications of Dutch post-crisis social housing policies
- Flatwijk Overvecht kan niet nog meer kwetsbare bewoners aan, maar dat moet wel
Download de podcast via iTunes | Spotify | Soundcloud | RSS
Muziek: Dexter Britain (CC BY-NC-SA 3.0), www.dexterbritain.com
Het liberalisme en als exponent het neoliberalise, is de oorzaak van menige crisis die wij momenteel doormaken. De wooncrisis is daarbinnen slechts 1 onderwerp.
Op onverantwoorde wijze, zonder de concrete negatieve effecten in de maatschappij te voorzien heeft het liberalisme vrijheid misbruikt en laten misbruiken, voor egoistisch gedrag van kleine groepen. En indien men deze effecten heeft gezien, heeft men nagelaten de corrigerende maatregelen te nemen. En met ingebakken systeemfouten die sterken favouriseren en zwakkeren benadelen.
Op vele gebieden zien we onttrekking van vermogen en inkomsten aan grote groepen aan de onderste 2/3 van de samenleving, ten gunste van de bovenste 1/3.
Ook verdenk ik de liberalen een sluwe strategie: het favouriseren van de spekkopers in de maatschappij (het 1/3 deel), resulteerde in een groeiend en stabiel electoraat die haar voorkeurspositie wilde behouden en dus liberaal stemde.
Nu deze crises tot wasdom zijn gekomen, en de ellende voor velen duidelijk is geworden, en de ontevreden zich hebben geemancipeerd, heeft dit beleid zich tegen de liberalen gekeerd, en imploderen de politieke partijen die hiervoor verantwoordelijk zijn geweest. En worden politieke posities overgenomen door partijen die de ontevredenen representeren.
Niet dat deze partijen echte antwoorden hebben op deze crises met de juiste, concrete maatregelen. Zij maken zich weer schuldig aan bewust verkeerde analyses, waarbij de feiten bewust worden genegeerd en ontkend. Om het valse emotionele gelijk te beargumenteren. Hier is weer sprake van ander soort uitbuiting van de onder-ontwikkelden, die zich laten voorliegen, en zich laten meeslepen door retorische manipulatie.
Er is sprake van een nieuw gevaar van andere onderliggende politieke agenda’s van rechts-extreme nationalistische politiek. Zelfs potentieel fascistische politiek. Zorg voor de achterban is niet het doel, maar doorvoering van een conservatief rechtse ideologie. Autoritair leiderschap en macht zijn hierbij een belangrijk nieuw egoistisch doel.
Maar de belofte van verandering is momenteel voldoende voor de ontevreden massa. Vooral vanuit een emotioneel-mentaal perspectief.
Gezien de grote maatschappelijke problemen, die voor de liberale politiek eigenlijk slechts sinds een paar jaar duidelijk zijn geworden, zal het daardoor lang duren of nauwelijks, dat concrete verzachting zal plaatsvinden.
Nieuwe politiek, die uitgaat van concrete stabilisering van financieel/economische/welzijns behoeften van alle burgers zal de oplossingen moeten bieden. Hierbij is niet te ontkomen aan uitbannen van de vele 2- delingen die bestaan.
Hierbij is politiek nodig die niet uitgaat van het eenzijdig behartigen van belangen van specifieke groepen, maar die het algemeen belang centraal stelt. Overdracht van posities van de sterken naar zwakkeren is hierbij cruciaal.
Dat vraagt wijs beleid in een complexe maatschappij, waarbij zorg voor velen moet worden opgebouwd en uitbuiting van sterke posities door kleine groepen afgebouwd.
Gezien de huidige- en verwachte mentaliteit- en cultuurontwikkelingen, de zwakke politieke proposities en het ontbreken van sterke constructieve politiek leiders, ben ik pessimistisch over een constructief politieke toekomst op midellange termijn.
In Nederland en internationaal zijn de kortzichtigen in opmars.