Femke Bakker is universitair docent politicologie aan Universiteit Leiden, waar ze politiek gedrag onderzoekt. In het bijzonder bestudeert Femke (politiek) leiderschap, besluitvorming, en de impact van meditatie op politiek gedrag.
Website: http://www.femkebakker.net
Ik zal het maar bekennen, voor een politicoloog houd ik helemaal niet zo van ‘de politiek’. Als fenomeen fascineert het me, maar vooral omdat ik steeds weer merk dat ik simpelweg niet goed begrijp waarom mensen die politiek bedrijven (en dat zijn er overigens nog veel meer dan alleen beroepspolitici) zo antagonistisch moeten zijn. Waarom het een strijd moet zijn over wie er gelijk heeft, over wie wat wanneer en hoe krijgt (om maar even met Lasswell te spreken). Hoewel die fascinatie intrinsiek persoonlijk is, merk ik steeds weer dat het wel degelijk de drijfveer is voor al mijn onderzoek.
Mijn onderzoek wordt op het diepste niveau gedreven door een prangende vraag: waarom doen mensen wat ze doen, waarom denken ze wat ze denken? In een ‘vorig’ leven, hoewel ook weer niet zo lang geleden, werkte ik als acteur. Al op de toneelschool hield ik me bezig met diezelfde vraag. Mijn onderzoeksmethode was interpretatief, mijn meetinstrument was mijn eigen gevoelsleven en mijn voorstellingsvermogen: ik kroop in de huid van personages om zo te ontdekken wat er achter hun woorden en daden school om daar vervolgens middels een vertolking van de rol mijn bevindingen te kunnen delen.
Tegenwoordig is mijn onderzoek wetenschappelijk, positivistisch zelfs en gebruik ik ‘Popper-waardige’ experimenten om mijn vragen te beantwoorden. De vragen zijn breder geworden, maatschappelijker ook, maar diezelfde kernvraag ligt daar nog steeds onder; mijn interesse betreft menselijk gedrag. Tijdens mijn studie politicologie merkte ik op dat veel politicologische theorieën de mens als een constant gegeven beschouwen. Dat ervanuit wordt gegaan dat structuren – in brede zin, dus van wetten tot instituties tot landen tot geïnternaliseerde normen – gedrag van individuen bepalen en wel op dezelfde wijze. Er is weinig ruimte in die theorieën voor individualiteit, voor de mogelijkheid van variatie onder individuen. Elke theorie die structuur vooropzette, leek dat te kunnen doen door te bouwen op assumpties die gaan over generaliseerbaar gedrag van mensen, ook wel de microfundamenten (zie hier – helaas achter een paywall – een mooie uitleg hierover) van een theorie genoemd.
Die vast aannamen inclusief verwachtingen schuurde diep in mij, daar leek iets niet te kloppen. Het raakte aan mijn persoonlijke aversie tegen de hokjesgeest, het plakken van labels op mensen met een pak aan verwachtingen over dat label. Als wetenschapper besloot ik die assumpties te gaan testen, om zo te ontdekken welke microfundamenten empirisch ondersteund werden en welke niet kloppen.
Zo onderzocht ik bijvoorbeeld de assumpties waarop de democratische vrede theorie, een theorie die ontwikkeld is om te kunnen verklaren waarom democratieën doorgaans niet met andere democratieën in oorlog gaan, gebouwd is. De onderliggende assumptie over mensen die onder deze theorie ligt, stelt dat mensen die in westerse liberaal-democratieën opgroeien zich vredelievender zullen opstellen tijdens een ernstig interstatelijk conflict met een andere democratie dan mensen die in niet-democratieën zijn opgegroeid. Met andere woorden: er wordt verwacht dat de structuur van een bepaald regime (liberaal-democratie in dit geval) een ‘opvoedende functie’ heeft die kan leiden ander, lees: beter, bedrag. Zo’n assumptie mag plausibel klinken, tenslotte moedigde ik (als een democratisch burger) mijn kinderen toen ze nog klein waren ook niet aan om erop los te slaan als ze ruzie hadden maar deed ik mijn best hen te leren dat erover praten meestal tot een betere, veiligere en vriendelijkere oplossing zou leiden. Maar tegelijkertijd vond ik de gedachte dat een moeder in een niet-democratisch land niet hetzelfde aan haar kinderen zou leren bespottelijk. Hetgeen mij deed vermoeden dat conflict-oplossend gedrag niet zozeer bepaald zou worden door de invloed van een externe structuur (zoals een regimetype), maar eerder door hoe individuen in elkaar steken – hun overtuigingen over conflictoplossing. Middels een experiment dat ik in de VS, Rusland en China uitvoerde, wist ik deze assumptie (en nog wat andere) te toetsen, en ontdekte ik dat de superstructuur van een regime inderdaad niet bepalend is voor menselijke besluitvorming tijdens conflict-oplossing, maar wel degelijk de al bestaande havikachtige dan wel duifachtige overtuigingen over hoe conflicten met andere landen opgelost zouden moeten worden. En dat bleek in zowel de VS, als China als Rusland de beste verklaring te zijn, het regime deed er niet toe maar het individu des te meer. Mocht je meer over dit onderzoek willen weten, lees dan hier op SRV en hier meer over de resultaten.
In één van mijn huidige onderzoeksprojecten onderzoek ik of het beoefenen van een meditatie die focust op het cultiveren van compassie en vriendelijkheid van invloed kan zijn op politiek gedrag. Om precies te zijn: of mensen eerder bereid worden om mensenrechten toe te kennen aan illegale immigranten nadat ze zeven weken lang dagelijks 12 minuten gemediteerd hebben. De meditatie die gebruikt wordt is een intentionele: er worden bewust gevoelens van compassie gegenereerd, zowel voor de persoon zelf als anderen. Het genereren van die compassie vergt een verschuiving van het perspectief dat mensen op politiek hebben: de meditatie vraagt van je om te accepteren dat er op abstract niveau altijd een gemene deler te vinden is onder mensen: iedereen streeft naar ‘het goede leven’, in filosofische zin. Hoezeer je het ook oneens kunt zijn met de visie van een ander op wat het goede leven is, hoezeer je ook de levensstijl en opvattingen van een ander zou willen verwerpen, door te durven te onderkennen dat iedereen in de eerste plaats een mens(je) is dat streeft naar een dak boven hun hoofd, brood op de plank, een gezond en veilig leven kan dat perspectief gaan verschuiven. En omdat de meditatie inzet op de ander dat recht niet alleen toe te willen kennen maar hen dat zelfs toe te gaan wensen kan er een perspectief verschuiving plaatsvinden. De grote vraag is dan, of die verschuiving inderdaad plaats gaat vinden en of deze ook van invloed zal zijn op gedrag. Omdat deze verschuiving niet van buitenaf door een structuur is opgelegd, maar juist een innerlijk en daarmee individueel proces is geweest. Met andere woorden: kan door meditatie de mensch in de mens weer vaker aan bod komen in politieke situaties?
Het antwoord of meditatie kan helpen om mensen weer meer samen te laten werken om een maatschappij te creëren die voor iedereen een thuis kan zijn zal wat mij betreft geworteld zijn in empirie, hoewel er voldoende anekdotische aanwijzingen zijn die een voorzichtig ‘ja’ aangeven. Ik zit midden in de analyses, dus het antwoord laat nog heel even op zich wachten. Maar ik beloof: ik kom erop terug!
Op 4 en 5 mei ‘staan we even stil bij de vrijheid’. We herdenken de gruwelijke tijd gedurende de Tweede Wereldoorlog, een tijd waarin er geen vrijheid was maar wel oorlog, vernietiging, haat, een tijd waarin de slechtste kanten van de mens vrij op konden borrelen en hun gang gaan. Inmiddels zijn we 76 jaar later. Er is geen oorlog meer, in ieder geval niet in Nederland, en zijn we ‘vrij’. Vrij om te zijn wie we zijn. Vrij om te geloven wat we willen geloven. Vrij om onze eigen mening te bepalen en deze niet onder stoelen of banken te steken. Vrij om levenskeuzes te maken die misschien alleen maar bij onszelf passen, omdat we, zolang we er niemand kwaad mee berokkenen, vrij zijn. Dat staat in onze grondwet verankerd.
Die verankering in de grondwet betekent echter ook dat de grootste paradox van vrijheid al snel pijnlijk bloot kan worden gelegd: wat voor de één vrijheid betekent kan onvrijheid voor de ander betekenen. Om de extremen van het afgelopen jaar maar even als voorbeeld te gebruiken: Als het de vrijheid van de één is om te geloven dat Corona een door Bill Gates gecreëerde hoax is en dat alle Coronamaatregelen daarom aan de laars gelapt zouden kunnen worden, terwijl het de vrijheid van een ander is om te geloven dat Corona een groot, existentieel want levensbedreigend gevaar is en dat alle maatregelen dus uiterst zorgvuldig nageleefd moeten worden, dan wordt de paradox meteen duidelijk als deze twee mensen elkaar in de supermarkt tegen komen. De één wil zich op minder dan anderhalve meter afstand én zonder mondkapje in de buurt van de ander begeven, terwijl de ander zorgvuldig en met mondkapje (plus gezichtsscherm) flinke afstand wil bewaren. Beiden hebben, vanuit hun eigen perspectief bekeken, ‘gelijk’ dat ze vrij zijn, maar om op een prettige manier samen door één deur (of juist niet) te kunnen gaan, moet er iets anders aan te pas komen dan een beroep op ons recht op vrijheid.
De bereidheid om de meningen en het gedrag van mensen die heel anders zijn dan wij te willen verdragen is de doorgaans gebruikte definitie van tolerantie. En onder ‘heel anders’ kan van alles verstaan worden: politieke ideologie, etniciteit, levensstijl, religie, en zelfs mensen waar sterke afkeer voor gevoeld wordt. Tolerantie wordt, vanwege dat ‘willen verdragen’, met regelmaat de zuurstof van de liberaaldemocratie genoemd. Onzichtbaar, niet tastbaar, maar broodnodig om een democratisch systeem te laten werken. Tolerantie opbrengen geeft de ruimte om de ander te respecteren wie zij zijn en hoe ze denken en doen, zonder je eigen gelijk bij hen te moeten halen.
Toch lijkt een samenleving waarin tolerantie heel gewoon is, soms best ver weg. Zelfs in Nederland, een land dat geroemd wordt als één van de tolerantste ter wereld, wrijft en schuurt het regelmatig tussen mensen met verschillende opvattingen over hoe het leven geleefd dient te worden, iets dat de huidige Coronacrisis geregeld ongenaakbaar bloot legt. Maar hoe zorg je nu dat mensen in een samenleving tolerantie op kunnen gaan brengen? Die vraag speelt al lang bij (onder anderen) politicologen, en een eenduidig antwoord is er nog niet.
Het aan het Nationaal Comité 4 en 5 mei verbonden Nationaal Fonds voor Vrede, Vrijheid en Veteranenzorg, ook wel VFonds genoemd, heeft onlangs een nieuw beleidsplan en subsidiekader ontwikkeld. Eén van de vier pijlers is het vergroten van de vaardigheden om actief bij te dragen aan de vreedzame samenleving. Deze vaardigheden zouden specifiek ingezet moeten kunnen worden om de polarisatie van de Nederlands maatschappij tegen te gaan. De focus ligt daarbij vooral op ‘de soft skills, vaardigheden om de dialoog aan te gaan, te luisteren en je te verplaatsen in een ander in plaats van je gelijk altijd te willen halen’, aldus de directeur van het VFonds, Lisette Mattaar. Ze noemt het Amsterdamse debatcentrum De Balie en 75 MBO-scholen als plekken waar de afgelopen jaren mensen met zeer verschillende achtergronden, van politici tot CEO’s, met middelbare scholieren in gesprek gingen.
De laatste jaren is er meer aandacht gekomen voor de rol die emoties kunnen spelen bij het al dan niet cultiveren van tolerantie. Zo blijken negatieve gevoelens, zoals angst of ongerustheid, intolerante gevoelens te versterken. In een vrij recente studie kwam naar voren dat een bewuste regulering van deze emoties kan helpen om intolerante gevoelens te laten afnemen. Ook blijkt het volgen van een specifiek educatieprogramma, waarin er diep wordt ingegaan op de verschillende aspecten van tolerantie, democratische waarden en mensenrechten maar waar ook wordt ingezet op het ontwikkelen van empathie door te bespreken wie de slachtoffers zijn van intolerantie, zijn vruchten af te werpen. Ook inzetten op positieve gedachten en gevoelens van geluk blijkt van invloed op gevoelens van tolerantie.
Het idee dat het uitwisselen van gedachten kan helpen om je beter in te leven in anderen, met als verwacht gevolg meer begrip en dus ook tolerantie, is niet nieuw en wordt vaak aangedragen als een goede manier om tolerantie te cultiveren. Maar het cultiveren van tolerantie blijkt toch iets minder eenduidig te liggen dan simpelweg met elkaar in gesprek gaan. Zo kunnen persoonlijkheidskenmerken van individuen een rol in het ontwikkelen van hun (in)tolerantie, en blijkt ook dat in sommige gevallen het aanhoren van andermans mening en ideeën juist een tegenovergesteld effect kan hebben: men graaft zich dieper in zijn intolerantie in.
Wat uit deze studies naar voren komt is dat een bewuste training, waarbij het leren reguleren van emoties en gedachten een rol speelt, tolerantie kan helpen cultiveren. Dat sluit aan bij de gedachte dat tolerantie een bewuste keuze is, of zou moeten zijn, om de mensen waar je eigenlijk tegen bent dezelfde (voor)rechten wilt gunnen. Maar juist dat ‘tegengevoel’ dat om verschillende redenen kan ontstaan, maakt het zo lastig om die regulering van emoties te bewerkstelligen. George E. Marcus, één van de pioniers in het onderzoek naar politieke tolerantie, zei daarover (vrij vertaald uit het Engels):
Tolerantie hoeft niet te betekenen dat iemand vrij is van vooroordelen, wel dat deze vooroordelen beperkt en gelimiteerd worden.
Met andere woorden, iemand kan vooroordelen hebben en houden, zolang ze bewust ermee omgaan en het niet inzetten om de ander, waar ze een vooroordeel over hebben, te limiteren. Of zoals Amerikanen het zo graag zeggen: “Let’s agree to disagree”. Maar om dat te kunnen, dat ideaal te bereiken, impliceert een gezonde dosis zelfkennis en zelfreflectie, met daar bovenop het bewust kunnen reguleren van emoties en gedachten.
Dat laatste, het bewust leren reguleren van emoties waardoor er positieve gedachten en gevoelens opborrelen om zo tolerantie te cultiveren, maakte mij nieuwsgierig naar welke impact meditatie op gevoelens van tolerantie zou kunnen hebben. Als iemand die zelf al jaren tweemaal daags mediteert, en daarbij ook meditatieles geeft, heb ik ervaren én kunnen zien wat meditatie kan doen. Mensen worden minder reactief, het wordt makkelijker om perspectief te zien tijdens conflicten en gedachten en emoties worden gemakkelijker herkend en weer losgelaten. Een van de eerste dingen die je leert in meditatie is namelijk dat je niet je eigen gedachten bent. Dus besloot ik te gaan onderzoeken of mijn hunch zinnig onderzoek op zou kunnen leveren.
Uit een flinke stapel (neuro- en sociaal)psychologisch onderzoek weten we inmiddels dat meditatie het welbevinden op individueel niveau positief kan beïnvloeden. Mensen die regelmatig mediteren hebben aantoonbaar lagere stresslevels, kunnen zich beter concentreren, vertonen meer compassie en ervaren minder gedachten waarbij ze zich obsessief op zichzelf richten dan mensen die niet mediteren. Daarbij scoren ze ook significant hoger op pro-sociale attitudes (zie bijvoorbeeld deze metastudie), en lager op een impliciete bias (zie hier).
Deze laatste bevindingen maakten mij nieuwsgierig om dit onderzoek naar de politicologie te willen brengen. Deze studies hebben allemaal individuele effecten onderzocht, waarbij een eventuele interactie met anderen één-op-één was. Wat blijft er overeind van deze effecten als het gaat om politiek en om politieke beslissingen? Politiek bedrijven is een competitief spel op zijn best, waarbij de belangen veel verder reiken dan het individu alleen. In hoeverre kan een individueel welbevinden als bepalende factor overeind blijven als er zoveel meer op het spel staat dan jijzelf? Ik ben vorig jaar met een pilotstudie begonnen en de komende jaren buig ik me over deze en andere vragen, met als eerste doelstelling te onderzoeken in hoeverre meditatie en andere ontspanningstechnieken politieke tolerantie kunnen beïnvloeden. Waarover hopelijk meer in de nabije toekomst.
In het Verenigd Koninkrijk hebben ze alvast een voorzet gedaan. In 2014 is daar de zogenoemde Mindfulness All-Party Parliamentary Group opgericht, waar zo’n 220 kamerleden van beide huizen samenkomen om te mediteren. De kamerleden zijn enorm enthousiast, zoals in het filmpje zichtbaar is, en als je er debatten op terugslaat, kun je in de transcripten van beide huizen met regelmaat een pleidooi voor het inzetten van mindfulness en meditatie terugvinden door kamerleden die in deze groep zitten.
Vooralsnog blijft de mogelijke positieve impact van meditatie op politieke processen voor mij een empirische vraag die eerst onderzocht moet worden. En zelfs al zou meditatie een positieve impact hebben, dan blijft de vraag over: hoe krijg je mensen aan het mediteren? Mediteren valt namelijk nooit op te leggen. Niemand kan namelijk gedwongen mediteren. Het is een vrije keuze. Net zoals de keuze om tolerantie te ondersteunen een keuze is. Want dat staat voor mij, als onderzoeker die een steentje bij wil dragen aan de inzichten over het cultiveren van tolerantie, wel overeind. Dat onze zwaarbevochten vrijheid ook de vrijheid is om tolerant te kunnen zijn.
Voor mijn promotieonderzoek (waarover ik hier eerder schreef) ga ik in de VS, Rusland en China experimenten uitvoeren. Enkele weken geleden was Rusland als eerste aan de beurt: ik toog naar Sint-Petersburg. Daags voor mijn vertrek trokken Russische tanks de grens bij Oekraïne over, wat me nog even zenuwachtig maakte, maar na de verstandige opmerking van een collega dat die tanks dan in ieder geval niet in Sint-Petersburg zouden zijn, besloot ik dat het allemaal wel mee zou vallen.
En dat deed het ook. In ieder geval wat tanks betreft. En eigenlijk ook wel meer: het werd een reis waarin ik één van de ‘rockstars’ van de politicologie ontmoette, een conferentie succesvol bezocht én erin slaagde mijn data succesvol te verzamelen (na wat ‘aanloopproblemen’). Ook verwierf ik gedurende deze week het belangrijke inzicht dat ik, hier in Leiden, nogal verwend ben geraakt.
[Read more…] about Mijn Ruslandervaring: ‘rockstars’, student-assistenten en data
Angst voor terroristische aanslagen, woede over uitspraken van een politicus, vreugde over de overwinning van ‘jouw’ politieke partij; dat emoties een rol spelen in de politiek lijkt een open deur. Als je wel eens met vrienden na een gezellig dinertje in een verhitte politieke discussie terecht bent gekomen, weet je hoe zeer politiek ons raken kan, zeker in onze emotionele beleving.
[Read more…] about Ik voel, dus ik ben? Emoties in internationale betrekkingen
Wat mij betreft valt de leer der internationale betrekkingen (kortgezegd: IB) gewoon onder de politieke wetenschap. Ik zie het niet als een apart vakgebied, maar eerder als een ‘onderdeel van’, net zoals ik politieke filosofie, politieke psychologie, vergelijkende politiek, etc. onderdelen van de discipline politieke wetenschap vind. Toch wordt de IB vaak als een vak apart gezien, met eigen theorieën (paywall) die wortelen in nogal specifieke (en vaak normatieve) aannames over de menselijke natuur.
Die theorieën staan, op basis van de gebruikte assumpties, vaak diametraal tegenover elkaar, met als gevolg verhitte theoretische debatten die de groei van kennis niet bevorderen maar eerder tegenwerken. Studies bouwen niet voort op elkaar, maar richten zich op het vinden van bevestiging van hun eigen argument in een poging de welles-nietesdiscussie te kunnen beslechten. En dat is precies waar het misgaat: in plaats van de eigen argumenten aan de meest moeilijke empirische toets te onderwerpen in een poging een argument te falsificeren, zoeken onderzoekers naar een snelle en bevredigende bevestiging. Popper draait zich om in zijn graf.
[Read more…] about Politicologen, durf meer te experimenteren!
