Wordt loony left exponent Jeremy Corbyn volgende week zaterdag gekozen tot de nieuwe partijleider van Labour? De peilingen suggereren van wel [maar ja, Britse peilingen]. Dat verwachte succes komt voornamelijk door de aanwas van nieuwe leden. The Economist liet enkele weken geleden zien dat van de leden die voor 2010 lid zijn geworden 39% Corbyn steunt, van de leden die na de laatste verkiezingen lid zijn geworden steunt 63% Corbyn [link]. The Economist is verder buitengewoon negatief over deze “kandidaat uit Moskou”: Corbyn wordt beschreven als saai, zijn beleid is “seriously flawed”, en het blad voorspelt dat de parlementaire fractie Corbyn snel zal laten vallen. Dat schijnt makkelijk te zijn. Steeds meer partijen – ook Labour – geven de leden meer zeggenschap over het selecteren van een nieuwe partijleider. Dit roept steeds weer positieve en negatieve commentaren op, die ook regelmatig in de Nederlandse context terugkeren, namelijk: (1) verkiezingen om het partijleiderschap leiden tot conflict wat slecht is voor het imago van de partij, (2) leden selecteren popi-jopi kandidaten in plaats van serieuze bestuurders en (3) verkiezingen om het partijleiderschap zijn een manier om leden en sympathisanten te mobiliseren. Zijn deze claims waar of niet?
(1) Verkiezingen om het partijleiderschap leiden tot conflict wat slecht is voor het imago van de partij.
Deze stelling is – gemiddeld genomen – onwaar. Uit mijn eigen onderzoek – tezamen met Helene Helboe Pedersen – blijkt dat partijleiders gekozen door de leden het niet beter of slechter doen in de verkiezingen. Partijen stijgen zelfs tijdelijk in de peilingen na een leiderschapsverkiezing, maar dit effect verdwijnt na een paar maanden [link]. Dit effect is zelfs iets groter als de competitie om het leiderschap stevig was.
Dat deze stelling over het algemeen onwaar is, betekent natuurlijk niet dat er gevallen zijn waar de partij wel reputatieschade en electoraal verlies leidt doordat een leiderschapsverkiezing conflict in de partij blootlegt. Mijn vermoeden is dat juist wanneer een partij een organisatorisch potje maakt van een leiderschapsverkiezing – zoals Groenlinks bij Sap vs. Dibi – de kiezer dit afstraft. Als de parlementariërs van Labour Corbyn direct na zijn eventuele verkiezing lozen, dan is mijn verwachting dat dit Labour nog meer electorale pijn zal doen dan een loony left strategie.
(2) Leden selecteren popi-jopi kandidaten in plaats van serieuze bestuurders.
Deze stelling is moeilijk te evalueren. Of een kandidaat serieus is of niet, valt nauwelijks objectief vast te stellen. Wel kunnen we naar het aantal kandidaten kijken, hun achtergrond en de mate waarin een verkiezing competitief is of niet. Ofer Kenig heeft dit voor 143 verkiezingen gedaan [link]. Hij heeft daarbij inclusieve verkiezingsmethoden (door leden) met exclusieve verkiezingsmethoden (door fractie of partijraad) vergeleken. Wat blijkt? Bij inclusieve methoden zijn er meer kandidaten, maar is de competitie om het leiderschap minder competitief. Bij exclusieve methoden kennen de “kiezers” de kandidaten goed, de leden daarentegen kennen vaak alleen 1 of 2 kandidaten echt. Bekendheid is daarom belangrijk, maar dat zegt verder niet zoveel over je capaciteiten.
(3) Verkiezingen om het partijleiderschap zijn een manier om leden en sympathisanten te mobiliseren.
In het geval van Labour zeker: dit overzicht van de bibliotheek van de Britse House of Commons laat zien dat in 2015 naar schatting 270,000 mensen lid zijn van Labour. In 2014 waren dit slechts 190,000 mensen (zie ook hieronder). Dit is een enorme en onverwachte stijging. Het is gesuggereerd dat sommige mensen lid zijn geworden van Labour uit de onsympathieke overweging om Corbyn verkozen te krijgen en Labour daarmee de politieke rimboe van het links-radicalisme in te sturen. Ik kan me niet voorstellen dat dit heel veel mensen zijn, maar misschien ben ik naïef.
Naast het gegeven dat verkiezingen voor de partijleider leiden tot een stijging in de peilingen, zijn naar mijn weten geen algemene cijfers bekend over claim 3. Wel is bekend dat partijen die de verkiezingen verliezen, daarna ook leden verliezen. Des te opmerkelijker is de enorme stijging in het ledenaantal van Labour. Als we de berichtgeving in verschillende kranten moeten geloven is Corbyn daadwerkelijk in staat om nieuwe leden naar Labour te lokken met oud-linkse ideeën. Zou Hans Spekman jaloers zijn?
Geef een reactie