Politiek Swingt

Het is 25 december. En dat betekent maar één ding: de Top 2000 gaat van start. Vannacht bevonden we ons tussen 21 en 24 uur even in het hart van de muzikale orkaan; Serious Request was net afgelopen, de Top2000 nog net niet begonnen. Eat, Sleep, Rave, Repeat, inderdaad.

Weet u wie ook van muziek houden? Juist politici!

(Prachtig bruggetje, vindt u niet? – TM)

Politiek en muziek in Nederland

De link tussen politiek en muziek zien we in Nederland over het hele spectrum. De SP heeft partijmuzikant Bob Fosko (Raggende Manne, Blunt Axe, Hakkuhbar) die verschillende verkiezingsliederen heeft geschreven. D66-voorman Pechtold profileert zich als fan van de Zangeres Zonder Naam. CDA-premier Balkenende wilde in zijn persconferentie expliciet reageren op de liefdesproblemen van Jan Smit. Gerard Joling zong At your service na het overlijden van Pim Fortuyn. En op de VVD-verkiezingsavond konden we genieten van LA the Voices, geheel met das in de VVD-kleuren.

Don’t stop when the lady smiles in the USA

In de VS worden presidentiele campagnes wel degelijk met meer succes aan muziek gekoppeld. Bill Clinton voerde zijn campagne in 1992 met Don’t Stop van Fleetwood Mac dat perfect aansloot op het imago dat hij wilde neerzetten (Don’t stop thinking about tomorrow, It’ll soon be here, it’ll be better than before, yesterday’s gone). Van Obama’s leuze Yes we can maakte will.i.am met een rits aan sterren een campagnenummer.

Minder geslaagde voorbeelden zijn er ook. Zo koos Hillary Clinton voor When the lady smiles van de Golden Earring. Ze nam afstand van het nummer, toen ze leerde dat in de bijbehorende videoclip een non wordt aangerand. Of neem de herverkiezing van Reagan, toen de Republikeinen Born in the USA wilden gebruiken, niet beseffend dat Bruce Springsteen een liberaal was en het nummer juist een aanklacht was.

Like a pendulum do

Maar als er één land is waar politici zouden moeten swingen, is het natuurlijk wel het Verenigd Koninkrijk. Roger Miller (u wellicht bekend van King of the Road, of als de Engelse stem van Hans Haan uit Disney’s Robin Hood met hits als Not in Nottingham en Oo de Lally ) zong immers al in 1965 England Swings (Like a Pendulum do) – een titel die overigens ook een goede omschrijving geeft van het Engelse kiesstelsel.

Premier Tony Blair probeerde halverwege de jaren 90 nadrukkelijk in te haken op het succes van Britpop; een ontmoeting tussen Blair en Noel Gallagher van Oasis werd breed uitgemeten. Recenter nog nam premier David Cameron zichzelf op de hak in een videoclip van One Direction (‘One way or another’, vanaf 2:25). Overigens was dat voor het goede doel.

Wie de muzikale voorkeur van Britse politici wil bestuderen, komt al gauw uit bij het onvolprezen Desert Island Discs archief van de BBC. In DID mag iedere gast de acht platen laten horen die ze zouden meenemen naar een onbewoond eiland. Het DID-archief is werkelijk een who’s who van Britse beroemdheden.

Het omvat ook de top-8 van de afgelopen vijf premiers (Thatcher, Major, Blair, Brown, Cameron – veelal voordat ze premier werden), en alle drie de huidige partijleiders (naast Cameron ook Clegg en Miliband). De keuze van Thatcher zal grotendeels weinig verbazing wekken (6 klassieke stukken en een survival-handboek) maar omvat ook een stukje cabaret uit 1962. Major blijkt een zwak te hebben voor de Supremes. Blair is tamelijk middle of the road.

Maar pas bij de huidige generatie politici neemt het aandeel klassieke muziek plots af. Cameron houdt van Dylan, Pink Floyd, Radiohead, The Smiths, R.E.M. en The Killers. Clegg noemde onder anderen Johnny Cash, Prince, Radiohead, David Bowie en Shakira (Waka Waka). En vorige maand liet Miliband Edith Piaf, a-ha, Robbie Williams, Josh Ritter, en Neil Diamond horen.

Generatie lijkt dus belangrijker dan partijpolitieke voorkeur. Nu nog iemand die dat kan toetsen door het DID-archief ons om kan zetten naar een mooie scatterplot.