• Skip to primary navigation
  • Skip to main content
  • Skip to primary sidebar
StukRoodVlees

Politicologie en actualiteit

  • OVER SRV
  • AUTEURS
  • CATEGORIEËN
  • ARCHIEF
  • CONTACT

narcisme

Trumps persoonlijkheid wordt ‘sterke Republikeinen’ wellicht te veel

door Alex Nai, Jürgen Maier 19/10/2020 1 Reactie

Met nog maar een paar weken voor één van de belangrijkste presidentsverkiezingen van deze tijd, verstevigt Joe Biden zijn voorsprong in de peilingen. En toch blijft Donald Trumps approval rating of goedkeuringsscore nog altijd relatief stabiel. Is Trump echt die ‘Teflon-president’, waaraan niets blijft kleven – hoe groot het schandaal of de controverse ook is? Ons meest recente onderzoek wijst in de richting van beginnende scheurtjes in zijn Teflon-pantser. Wij analyseerden hoe de perceptie van kiezers van de persoonlijkheid van de president zich in de afgelopen 18 maanden heeft ontwikkeld en constateren dat deze bij (sterke) Republikeinen steeds negatiever is geworden.

Het is duidelijk dat Democraten en Republikeinen anders aankijken tegen Trumps persoonlijkheid. Waar de een hem ziet als charismatisch en oprecht, ziet de ander hem als egocentrisch en onaangenaam. Deze tegengestelde percepties vallen nauw samen met partijvoorkeuren; Republikeinen hebben over het algemeen een veel positiever beeld van het karakter van de president. In hoeverre verandert de perceptie van het Amerikaanse electoraat door alle schandalen en politieke controverses die het presidentschap van Trump kenmerken? En wat zou dit kunnen betekenen voor het stemgedrag van kiezers?

Met vier opeenvolgende onderzoeken onder in totaal 6.000 Amerikaanse respondenten hebben we de ontwikkeling van de perceptie van Trumps persoonlijkheid tussen november 2018 en mei 2020 geanalyseerd. Ze onderzochten hoe kiezers Trumps karakter beoordelen op grond van de positieve en ‘sociaal wenselijke’ persoonlijkheidskenmerken van het Big Five-model (extraversie, vriendelijkheid, ordelijkheid, emotionele stabiliteit en openheid) en de drie negatieve, potentieel schadelijke eigenschappen van het Dark Triad-model (narcisme, subklinische psychopathie en machiavellisme).

Nai en Maier ontdekten dat ‘sterke Republikeinen’ in toenemende mate een negatieve perceptie hebben van de persoonlijkheid van de president, wat mogelijk tot een beperktere politieke mobilisatie van deze groep kan leiden. In de huidige, sterk gepolariseerde situatie in de Verenigde Staten, waarin mensen geneigd zijn om, wat er ook gebeurt, vast te houden aan hun politieke keuze, zijn de implicaties van deze verschuivingen opmerkelijk.

Een verrassend stabiele goedkeuringsscore…

Het algemene publiek is sterk verdeeld over het karakter en de persoonlijkheid van Donald Trump. Is hij een charismatische leider die ‘zegt waar het op staat’, of juist een onzekere, heetgebakerde egoïst? Kiezers met een verschillende partijvoorkeur lijken een radicaal tegengestelde perceptie te hebben. Het is niet verrassend dat progressieve kiezers over het algemeen veel kritischer zijn in hun perceptie dan conservatieve kiezers. Progressieven wijzen vooral op Trumps (zeer) lage vriendelijkheid en lage emotionele stabiliteit, terwijl conservatieven de president veel hoger beoordelen op alle vijf de Big Five-persoonlijkheidskenmerken, en dan met name op openheid en ordelijkheid. Er lijkt meer consensus te bestaan over de extraversie van Trump, die door alle kiezers als hoog wordt beoordeeld, en (in zekere zin) ook over Trumps narcisme. Kijken we verder dan deze partijgebonden verschillen, dan valt op dat de goedkeuringsscore van de president gedurende zijn eerste termijn laag, maar verrassend stabiel was.

… maar de perceptie van zijn persoonlijkheid is wellicht aan het verschuiven

De opmerkelijke stabiliteit van Trumps goedkeuringsscore, vooral vergeleken met de extreme fluctuaties bij zijn voorgangers, is vooral verrassend in het licht van de (vele) controverses en schandalen die de regering Trump en de president zelf hebben achtervolgd. Zoals de losse omgang met feitelijke waarheden, gemediatiseerde ruzies met buitenlandse regeringsleiders (en dictators), vermeende affaires met pornosterren, talloze beschuldigingen van seksueel wangedrag, vermeend gesjoemel met campagnegelden, openlijke conflicten met federale onderzoeksdiensten en persoonlijke vetes met vooraanstaande politiemensen, een meerjarig onderzoek naar collusie met vertegenwoordigers van Rusland, het onder druk zetten van president Zelensky van Oekraïne, uitmondend in impeachment van Trump in het Huis van Afgevaardigden wegens machtsmisbruik en tegenwerking van het Congres, en, uiteraard, de recente tekortschietende respons op de coronacrisis. Er is zelfs een pagina op Wikipedia waarop wordt geprobeerd een overzicht te geven van alle controverses. De gealfabetiseerde lijst beslaat inmiddels al meerdere computerschermen.

Deze schandalen slaan geen deuk in Trumps algehele goedkeuringsscore, ze waarschijnlijk wel beïnvloeden hoe bepaalde respondenten tegen de president aankijken – de sterke conservatieven. Volgens de Moral Foundations Theory hechten conservatieven over het algemeen meer morele waarde aan loyaliteit binnen de groep, eerbied en respect tegenover autoriteit en zuiverheid van handelen. Het is niet onwaarschijnlijk dat de vele controverses in Trumps presidentschap sterk botsen met deze drie ‘conservatieve’ morele fundamenten. Zo staan de beschuldigingen van seksueel wangedrag, buitenechtelijke affaires en ongepaste intieme relaties met pornoactrices vooral haaks op de conservatieve morele principes van zuiver en eerbiedig handelen. Deze botsing tussen controverses en conservatieve morele fundamenten zou ervoor kunnen zorgen dat de manier waarop (sterke) conservatieven tegen de president aankijken verandert.

Teflon-president Trump wordt minder onaantastbaar

De perceptie van Trumps persoonlijkheid is gemiddeld genomen uitzonderlijk stabiel en sterk partijafhankelijk. Over het geheel genomen hebben ‘sterke Democraten’ en ‘sterke Republikeinen’ een tegengesteld beeld van de president; bij de eerstgenoemden scoort Trump bijvoorbeeld veel hoger op machiavellisme en psychopathie dan op openheid, terwijl voor de laatstgenoemden het omgekeerde geldt. Het is niet verrassend dat de respondenten die zich identificeren met de Democratische partij hun (zeer negatieve) mening gedurende de onderzochte periode van 18 maanden niet lijken te hebben veranderd. Maar één groep kiezers heeft zijn mening over Trump wel aanzienlijk veranderd: sterke Republikeinen.

Het beeld van Trump als ‘Teflon-president’, met een harde buitenlaag waaraan niets blijft plakken, heeft waarschijnlijk zijn grenzen bereikt.

Bij sterke Republikeinen blijkt de perceptie van Trumps persoonlijkheid in de loop van de tijd negatiever te worden. Ze worden kritischer als het gaat om de ‘duistere’ eigenschappen en beoordelen hem hoger op narcisme en aanzienlijk hoger op psychopathie en machiavellisme. Wellicht heeft het beeld van Trump als ‘Teflon-president’, met een harde buitenlaag waaraan niets blijft plakken, door het schenden van conservatieve morele fundamenten waarschijnlijk toch zijn grenzen bereikt – vooral in de ogen van conservatieven.

Is de perceptie die respondenten hebben van Trump relevant voor hun politieke participatie?

Deze verschuivingen zullen waarschijnlijk electorale consequenties hebben. Respondenten met een meer negatieve perceptie van Trump, zouden mogelijk kunnen worden geassocieerd met een lagere politieke mobilisatie. Er is inderdaad een politieke demobilisatietrend onder sterke Republikeinen; hoe hoger de president in hun ogen scoort op psychopathie (en hoe lager op ordelijkheid), hoe minder vaak ze een sterke intentie uitspraken om bij de aankomende verkiezingen op Trump te stemmen of sowieso te gaan stemmen: De verschuivingen in de perceptie van de persoonlijkheid van de president kunnen een voorspelling zijn van veranderingen in de verkiezingssteun voor Trump in de komende periode en zouden kunnen worden gezien als de eerste scheurtjes in zijn Teflon-pantser.

Meer informatie over het artikel en alle voor hun analyse gebruikte datasets zijn hier vrij en gratis te raadplegen: https://osf.io/xrbnq/?view_only=bed195b56f51427da1323ffcda83ad15

Filed Under: Kiezers en publieke opinie Tagged With: dark triad, narcisme, persoonlijkheid, Trump, verenigde staten

Over nationalisme en narcisme – Hot Politics Lab Online Sessie 12 met Chris Federico

door Gijs Schumacher, Bert Bakker 25/06/2020 0 Reacties

Het Hot Politics Lab organiseert elke vrijdag tussen 3 en 4 (soms 4-5) een zoom meeting over sociaal-wetenschappelijke inzichten in actuele thema’s zoals populisme, polarisatie, het coronavirus, emoties in de politiek en leiderschapsproblemen (archief). Hier staat aflevering 12 (opgenomen op 23-6). Te gast is Chris Federico van de University of Minnesota (twitter, website). Hij onderzoekt o.a. de relatie tussen persoonlijkheid en ideologie. Zijn praatje gaat in het bijzonder over de relatie tussen nationalisme en narcisme.

Zijn praatje wordt gevolgd door een Q&A met verschillende wetenschappers van over de hele wereld.

Filed Under: Kiezers en publieke opinie Tagged With: ideologie, narcisme, Nationalisme, persoonlijkheid

Last minute stemadvies: denk ook aan motivaties

door Gijs Schumacher 15/03/2017 1 Reactie

Weet u het nog niet? Ook niet na het invullen van de Stemwijzer en het KiesKompas? Hebben de debatten ook de doorslag niet kunnen geven? Gooi het dan eens over een andere boeg. Laten we het eens hebben over de motivaties van politici. Het is leuk als politici allerlei standpunten innemen, maar blijven ze ook bij die standpunten? Of gaan de principes overboord als het pluche lonkt? Misschien toch stemmen voor iemand die bij zijn of haar principes blijft? Hier volgt een kleine stemwijzer over de relevantie van motivaties. Spoiler alert: Het zal uw stemkeuze niet makkelijker maken…

 

Wat voor motivaties hebben politici?

Politici worden gedreven door principes óf door het pluche. Sommigen wat meer door het één, anderen wat meer door het ander. Soms worden politici wellicht ook gedreven door aandacht alleen. Mensen stemmen graag op politici met principes. Liever dat dan stemmen op machtsgeile politici. Maar hoe zet je principes om in beleid?

Politici kunnen hun poot stijf houden en beleid voorstellen dat bij hun principes blijft óf politici kunnen beleid voorstellen dat de status quo zo dicht mogelijk naar hun principes toetrekt.

 

Stemt u voor een politicus/partij die zijn poot stijf houdt?

Het poot-stijfhouden-model – ook wel policy purity genoemd – levert stemmen en respect op. Het leidt alleen niet vaak tot een verandering van het beleid. De SGP houdt al 99 jaar haar poot stijf. Maar ondertussen hebben vrouwen (actief) stemrecht, mogen homo’s trouwen en is euthanasie en abortus toegestaan. U mag denken dat een stem op Partij voor de Dieren, 50+, de Piratenpartij, etc. een signaalfunctie heeft. Prima. Bedenk wel dat met 5 of 6 mini-partijen in het parlement dat signaal behoorlijk ondergesneeuwd raakt.

Stel ook deze vraag: zal de partij die je overweegt wel de poot stijf houden als de geur van het pluche de fractiekamers binnendringt? Het is makkelijk om principieel over te komen als je gedrag nooit enige consequentie heeft. Blijft de Partij voor de Dieren bij Plan B als ze kunnen meeregeren, of wordt het dan toch Plan A.1? We weten dat macht gekke dingen met mensen doet.

 

Stemt u voor een politicus/partij die het beleid naar zich toetrekt?

De PvdA heeft er misschien wel voor gezorgd dat Nederland de afgelopen jaren een stuk minder rechts beleid heeft gevoerd. Daar worden ze niet bepaald voor beloond. Toch valt er veel voor te zeggen dat partijen proberen het regeringsbeleid naar zich toe te trekken. Dat lukt alleen door regeringsdeelname. Alleen onder bijzondere omstandigheden heb je als (kleine) oppositiepartij veel invloed.

Kortom, als u denkt: ik stem niet op die partij, want die partij doet wat anders dan die zegt. Stel dan de vraag: zal een stem op die partij er niet voor kunnen zorgen dat het regeringsbeleid wat dichter bij mijn voorkeuren ligt?

 

Of gaat u stemmen op een klootzak?

Wie stemt er nu op een politicus die het alleen voor de macht doet? Die kwijlt van het pluche. Die opleeft als de camera aangaat en die uitschakelt als de journalisten vertrekken. Zo’n politicus wil niemand. Maar onderschat de narcissistische Machiavellist niet. Het is een klootzak, maar misschien wel jouw klootzak. Denk Frank Underwood. Die gaat over lijken. Letterlijk. Maar hij krijgt dingen gedaan. Wat heeft u liever? De ideale schoonzoon met prachtige principes als premier? Die uiteindelijk niks voor elkaar krijgt. Of een nietsontziende machtswellusteling die voor elkaar krijgt waar u voor staat? Gaat het u eigenlijk om de principes of de manier waarop deze in beleid worden omgezet?

Overigens blijkt uit een simulatiestudie van mij en Roni Lehrer dat klootzakken beter zijn voor de representatie dan de politici die gedreven worden door principes (studie nog niet gepubliceerd). Dat wil zeggen: de afstand tussen de regering en de kiezers is kleiner als macht in plaats van principes de drijfveer is van politici.

 

Doen motivaties van politici er toe?

Zit u qua beleidsvoorkeuren dichtbij twee verschillende partijen? Of zelfs meer? Dan is er een goede kans dat u iets als motivatie van de politicus, strategie of misschien zelfs uiterlijk mee laat wegen in uw keuze. Motivaties zijn belangrijk. Niet alleen voor stemkeuze. Maar motivaties vallen nauwelijks te meten. De poot stijfhouden is makkelijk als niemand met je praat. Compromissen sluiten is makkelijk als je in het midden staat. Maakt dat de één meer of minder principieel dan de ander?

Zweeft u nog steeds tussen partijen? Dan heeft dit stuk u waarschijnlijk niet geholpen. Sorry.

 

Photo: Marcos Gasparutti

Filed Under: Uncategorized Tagged With: Machiavellisme, macht, motivatie, narcisme, stemwijzer, Tweede Kamerverkiezingen

Primary Sidebar

Volg ons

  • Facebook
  • Twitter
  • RSS Feed

Populaire berichten

De ideologie van Forum voor Democratie

De ongemakkelijke realiteit van de antivaccinatie-beweging

Wat als… Nederland het Britse kiesstelsel zou hebben?

Willekeurige berichten

Foto door Risastla, CC-BY-SA 2.0

Wat zijn de kleine partijen van plan met onze democratie?

Lokale democratie niet verbeterd… maar ook niet verslechterd

De gaande en de komende kiezer: Forum voor Democratie na de breuk

Podcast

Episode 106 – “I’m f**king furious and I don’t f**king care anymore”, with Rob Ford

Rob Ford (University of Manchester) joins us to discuss the resignation of Liz Truss and the sorry … [Lees verder...]

Episode 105 – A new prime minister and a new monarch, with Rob Ford

For the first time ever, the UK acquired a new prime minister and a new monarch in the same week. … [Lees verder...]

Aflevering 104 – Terugblik gemeenteraadsverkiezingen, met Josje den Ridder, Simon Otjes en Tom van der Meer

We gaan de gemeenteraadsverkiezingen nabeschouwen met Josje den Ridder (SCP), Simon Otjes … [Lees verder...]

Populisme

Plaatjes van de electoraatjes: de radicaal-rechtse ruimte

Over anderhalve week stemmen we voor de Provinciale Staten en de waterschappen. Waar zullen we – … [Lees verder...]

Analyse van raadsinstrumenten laat zien: ook in gemeenteraden heerst het monisme

Het is alweer ruim een half jaar geleden dat de gemeenteraadsverkiezingen plaatsvonden. Inmiddels … [Lees verder...]

Gevoelens van culturele afstand als verklaring voor de opleidingskloof in anti-establishment-opvattingen en -gedrag

In veel Westerse democratieën leven onder een aanzienlijk deel van de bevolking … [Lees verder...]

Blogroll

  • Andrew Gelman
  • Ballots & Bullets
  • Fight Entropy
  • FiveThirtyEight
  • The Monkey Cage
  • The Upshot
  • Wonkblog
  • OVER SRV
  • AUTEURS
  • CATEGORIEËN
  • ARCHIEF
  • CONTACT

© 2023 StukRoodVlees

Copyright © 2023 · SRV Theme op Genesis Framework · WordPress · Log in