Politicologie en actualiteit

opinievorming

Zou jij je partij altijd volgen?

door Bert Bakker 1 Reactie

In een recente peiling, gehouden na de dood van de Iraanse generaal Qassem Soleimani, werd ruim 1500 Amerikanen gevraagd naar hun steun voor een oorlog met Iran. Ongeveer twee derde van de kiezers was voorstander van zo’n oorlog, maar er waren grote verschillen tussen Democraten en Republikeinen. 91 procent van de deelnemers die zich identificeerden met de Democratische partij gaf aan dat ze tegen een oorlog met Iran zijn. Maar onder respondenten die zich identificeerden met de Republikeinse partij gaf 55 procent aan dat ze voor een oorlog met Iran zijn. Waar komt dit verschil vandaan?

Er zijn natuurlijk meerdere verklaringen voor verschillen in opvattingen tussen Democratische en Republikeinse kiezers. Eén van de verklaringen is dat kiezers hun standpunt bepalen op basis van wat hun partij van dit onderwerp vindt. Democratische politici zijn over het algemeen tegen een oorlog met Iran en dat pikken kiezers voor de Democratische partij ook op. Maar wat zijn nu de factoren die bepalen of kiezers de opvattingen van ‘hun’ partij ook daadwerkelijk overnemen?

Twee verklaringen

In een recent verschenen studie in The Journal of Politics (open access hier) toetsen Yphtach Lelkes, Ariel Malka en ik twee mogelijke verklaringen: (1) de benadering van de beperkte rationaliteit, en (2) het expressive utility perspectief. Op basis van de eerste benadering verwachten we dat mensen die minder goed kunnen nadenken hun partij het meest zullen volgen. Vanuit het expressive utility perspectief verwachten we dat mensen die zich zeer sterk verbonden voelen met hun politieke partij en goed kunnen nadenken meer geneigd zijn om hun partij te volgen. De twee verklaringen leiden dus tot verschillende verwachtingen over wie zijn of haar partij meer zal volgen.

Om deze twee verklaringen te toetsen hebben wij tussen 2016 en 2018 in Amerika vijf experimenten in vier verschillende studies gedaan. We vroegen deelnemers naar hun mening over een onderwerp en wezen in de beschrijving willekeurig toe welke partij voor en welke partij tegen het beschreven beleid was. Als de Democraten in ons experiment het beleid steunden waren de Republikeinen tegen en vice versa. Hieronder volgt een voorbeeldexperiment:

De overheid geeft elk jaar miljarden dollars aan Amerikaanse boeren. Dit beleid, wordt gesteund door de [Democraten / Republikeinen / Verschillende groepen]. Maar [Republikeinen / Democraten / Verschillende groepen] zeggen dat de overheid moet stoppen met geven van geld aan boeren.

Na het lezen van dit stukje tekst vroegen we deelnemers in hoeverre zij het eens of oneens waren met het beleid (in dit geval het financieel steunen van boeren). Onze resultaten wijzen uit dat Democratische kiezers het sterker met het beleid eens zijn wanneer Democratische politici het beleid steunen, en dat Democratische kiezers sterker tegen het beleid zijn wanneer ‘hun’ politici dat ook zijn. Hetzelfde effect vinden we voor Republikeinse kiezers. Mensen volgen dus hun partij. Maar wie is nu meer geneigd dit te doen?

Om het principe van de beperkte rationaliteit te toetsen, hebben we de capaciteit om analytisch te denken gemeten  (met een zogenaamde Cognitieve Reflectie Test), de mate waarin mensen graag nadenken (Need for Cognition) en soms ook hun politiek kennis. De bevindingen uit ons onderzoek zijn consistent: we vinden geen enkel bewijs dat mensen die minder goed kunnen nadenken meer geneigd zijn om hun politieke partij te volgen in vergelijking met mensen die beter kunnen nadenken.

Om het expressive utility perspectief te toetsen hebben we deelnemers ook gevraagd in hoeverre ze zich verbonden voelen met de partij van hun voorkeur. We vinden dat mensen die zich in sterke mate verbonden voelen met hun politieke partij en goed na kunnen denken, meer geneigd zijn om hun politieke partij te volgen. In vijf experimenten met ruim 7000 deelnemers vinden we, vrij consistent, bewijs voor dit perspectief.

Democratische modelburgers

Wat betekent dit nu? Vaak worden mensen die goed (over politiek) kunnen nadenken gezien als de “ideale” kiezers in een democratisch systeem. Zij zouden immers goed op de hoogte zijn en een gefundeerde keuze maken over hun politieke voorkeuren. Ons onderzoek laat echter zien, dat juist de mensen die goed kunnen nadenken geneigd zijn om hun eigen partij blindelings in elke richting te volgen.

Laten we daarom niet te snel conclusies trekken over wie wel of niet een modelburger voor de democratie is.

Afbeelding: bron.

De rol van emoties in meningsvorming over immigratie

door Rens Vliegenthart 0 Reacties

Er lijken weinig onderwerpen te zijn die zoveel emoties oproepen als immigratie. Met de grote vluchtelingenstroom vanuit Syrië richting Europa en de daarbij horende verhitte debatten over hoe er met deze vluchtelingen moet worden omgegaan is dat maar weer al te duidelijk geworden. De reacties op de mediaberichtgeving over dit onderwerp zijn, als we ons bijvoorbeeld op Twitter baseren, navenant emotioneel – zowel aan de kant van hen die vinden dat er ruimhartig asiel verleend moet worden als bij hen die voor een meer restrictieve aanpak staan. Maar wat voor rol spelen emoties precies bij de meningsvorming rond thema’s als immigratie, integratie en asielzoekers.

 

Emoties als mediatoren

In een studie die ik deed samen met Sophie Lecheler en Linda Bos en die onlangs verscheen in Journalism and Mass Communication Quarterly (paywall, hier) kijken we naar de mediërende rol van emoties tussen berichtgeving en opinievorming. Simpel gezegd: een bepaald bericht heeft een invloed op onze emoties en die emoties hebben dan weer een invloed op onze mening. We doen dit in de context van immigratie en integratie en gebruiken hiervoor een survey-experiment. Een banenmarkt voor allochtonen in Amsterdam wordt op verschillende manier geframed in een nieuwsbericht en vervolgens meten we de emoties en opinies van de individuen die aan dit bericht worden blootgesteld.

 

Wat blijkt? Ten eerste dat de effecten afhangen van het frame dat in het nieuwsbericht wordt gebruikt – zo roepen het multiculturele en emancipatieframe wel allerlei emoties op, terwijl dat in veel mindere mate geldt voor assimilatie en slachtoffer frames. Ten tweede blijken enthousiasme en boosheid de belangrijkste emoties die een rol spelen in de opinievorming. Zo zorgt blootstelling aan een multicultureel frame voor minder boosheid en zorgt die afgenomen boosheid voor een positievere mening over immigranten.

 

Vluchtelingen 

Deze studie laat zien hoe het proces van beïnvloeding door mediaberichtgeving verloopt via emoties. Het precieze onderwerp van het bericht is natuurlijk wel aanmerkelijk minder beladen dan de berichtgeving over de vluchtelingen in de afgelopen weken. Het lijkt daarom niet onwaarschijnlijk dat emoties als boosheid, maar ook bijvoorbeeld angst en empathie, hier een belangrijke rol spelen in de meningsvorming. Dat de berichtgeving veel burgers niet onaangedaan laat blijkt duidelijk uit de reacties op de vele beelden van de stromen vluchtelingen. De emoties worden niet alleen geuit, maar hebben ook een bepalende rol in hoe onze opinies over het onderwerp veranderen of juist (her)bevestigd worden.

 

De rol van emoties in meningsvorming over immigratie

door Rens Vliegenthart 0 Reacties

Er lijken weinig onderwerpen te zijn die zoveel emoties oproepen als immigratie. Met de grote vluchtelingenstroom vanuit Syrië richting Europa en de daarbij horende verhitte debatten over hoe er met deze vluchtelingen moet worden omgegaan is dat maar weer al te duidelijk geworden. De reacties op de mediaberichtgeving over dit onderwerp zijn, als we ons bijvoorbeeld op Twitter baseren, navenant emotioneel – zowel aan de kant van hen die vinden dat er ruimhartig asiel verleend moet worden als bij hen die voor een meer restrictieve aanpak staan. Maar wat voor rol spelen emoties precies bij de meningsvorming rond thema’s als immigratie, integratie en asielzoekers.

 

Emoties als mediatoren

In een studie die ik deed samen met Sophie Lecheler en Linda Bos en die onlangs verscheen in Journalism and Mass Communication Quarterly (paywall, hier) kijken we naar de mediërende rol van emoties tussen berichtgeving en opinievorming. Simpel gezegd: een bepaald bericht heeft een invloed op onze emoties en die emoties hebben dan weer een invloed op onze mening. We doen dit in de context van immigratie en integratie en gebruiken hiervoor een survey-experiment. Een banenmarkt voor allochtonen in Amsterdam wordt op verschillende manier geframed in een nieuwsbericht en vervolgens meten we de emoties en opinies van de individuen die aan dit bericht worden blootgesteld.

 

Wat blijkt? Ten eerste dat de effecten afhangen van het frame dat in het nieuwsbericht wordt gebruikt – zo roepen het multiculturele en emancipatieframe wel allerlei emoties op, terwijl dat in veel mindere mate geldt voor assimilatie en slachtoffer frames. Ten tweede blijken enthousiasme en boosheid de belangrijkste emoties die een rol spelen in de opinievorming. Zo zorgt blootstelling aan een multicultureel frame voor minder boosheid en zorgt die afgenomen boosheid voor een positievere mening over immigranten.

 

Vluchtelingen 

Deze studie laat zien hoe het proces van beïnvloeding door mediaberichtgeving verloopt via emoties. Het precieze onderwerp van het bericht is natuurlijk wel aanmerkelijk minder beladen dan de berichtgeving over de vluchtelingen in de afgelopen weken. Het lijkt daarom niet onwaarschijnlijk dat emoties als boosheid, maar ook bijvoorbeeld angst en empathie, hier een belangrijke rol spelen in de meningsvorming. Dat de berichtgeving veel burgers niet onaangedaan laat blijkt duidelijk uit de reacties op de vele beelden van de stromen vluchtelingen. De emoties worden niet alleen geuit, maar hebben ook een bepalende rol in hoe onze opinies over het onderwerp veranderen of juist (her)bevestigd worden.