Volgens Spits krijgt de Nederlandse kenniseconomie “een gevoelige tik“, omdat het zakt op een van de vele ranglijstjes. In plaats van 12 hebben we nog maar 11 Universiteiten bij de beste 200 van de wereld staan. Zo is Nederland nu nog ‘maar’ vierde van de wereld. Met een bevolking van 17 miljoen. Duitsland heeft juist 1 extra universiteit bij de top 200 gekregen en is nu derde. Met 80 miljoen inwoners.
Universiteiten staan veelal dubbelzinnig tegenover universiteitsrankings: Enerzijds erkennen ze het random element ervan, anderzijds zijn ze zich ervan bewust dat een positieve uitkomst wel degelijk goed is voor de aanmeldingen in het volgende jaar.
Nederlandse media en beleidsmakers lijken verslaafd aan ranglijstjes. Of het nu gaat om de Universiteits-indices, om de Nationale Studenten Enquête, of de CITO-ranglijstjes: steeds halen ze de media. Ze worden zelfs gebruikt om beleid op te baseren.
Meten is weten, zo lijkt het. Helaas geldt dat alleen maar als je weet wat je meet. En daar lijken media en beleidsmakers al te graag aan voorbij te gaan. Ranglijstjes zijn clickbait.