• Skip to primary navigation
  • Skip to main content
  • Skip to primary sidebar
StukRoodVlees

Politicologie en actualiteit

  • OVER SRV
  • AUTEURS
  • CATEGORIEËN
  • ARCHIEF
  • CONTACT

verenigde staten

Episode 91 – Coup, insurrection, or what? with Abbey Steele

door Armen Hakhverdian 12/01/2021 0 Reacties

Last Wednesday an armed mob attacked and occupied the U.S. Capitol Building where both houses of Congress and Vice-President Mike Pence were in the process of certifying the presidential election results. The insurrection was actively encouraged by President Trump and his allies and has lead to House Democrats introducing a single article of impeachment accusing the President of “inciting violence against the government of the United States.” After losing the presidency, the House, and the Senate, Trump will become the first President to be impeached twice.

I talk about these unprecedented events with Abbey Steele, who is an associate professor at the political science department at the University of Amsterdam. Abbey studies civil wars, state building and governance, and political violence. She is the author of Democracy and Displacement in Colombia’s Civil War (Cornell University Press, 2017).

Abbey and I discuss last Wednesday’s events. Was it a coup, an insurrection, or what? Does it actually matter how we define it? Abbey also talks about the dangers of white supremacy groups, and the prospects of democracy in America.

Follow Abbey on Twitter: @abbey_st

Background readings:

  • Was the U.S. Capitol riot really a coup? Here’s why definitions matter
  • A dark day
  • This Is a Coup. Why Were Experts So Reluctant to See It Coming?
  • Anti-democratic you-know-what happens. Is it a coup?

Find us on iTunes | Spotify | Stitcher | Soundcloud | RSS

Stuk Rood Vlees · #91 – Coup, insurrection, or what? with Abbey Steele

Music: ‘Pollution‘ by Dexter Britain (CC BY-NC-SA 3.0)

Filed Under: Democratie Tagged With: stuk rood vlees podcast, Trump, verenigde staten

Wat als de Verenigde Staten proportionele representatie zou hebben?

door Simon Otjes 27/10/2020 2 Reacties

Veel mensen kijken met spanning naar de komende verkiezingen in de Verenigde Staten: wie gaat er winnen, de zittende Republikeinse president Donald Trump of zijn Democratische tegenkandidaat Joe Biden. Een paar stemmen in een staat als Wisconsin kunnen het verschil maken tussen een Democratische of een Republikeinse regering.

Hoe zou de uitslag van de verkiezingen eruitzien als de VS een ander kiesstelsel zou gebruiken? Wat gebeurt er als we evenredige vertegenwoordiging toe zouden passen, zoals we dat in Nederland en andere Europese landen kennen?

Dat bekijk ik hier. Ik ga op basis van evenredige vertegenwoordiging het Amerikaanse Huis van Afgevaardigen vullen.  Om een uniform beeld te krijgen van hoe sterk partijen en stromingen in bepaalde staten zijn maak ik gebruik van de presidentsverkiezingen en presidentiële voorverkiezingen. Daar zijn een boel bezwaren tegen in te brengen, die zal ik beneden doorlopen.  Dit geeft een zeer ruwe schets van hoe zo’n uitslag eruit zou zien. Dit is dus een illustratie van hoe zo’n systeem zou werken, geen wetenschappelijk onderbouwde voorspelling.

Kiesstelsels

De Verenigde Staten gebruiken een first-past-the-post kiesstelsel. Dat betekent dat de partij die in een district de meeste stemmen krijgt, alle zetels of kiesmannen van dat district krijgt toegewezen. Dat betekent dat het van cruciaal belang is of de ene partij nét groter is dan de andere. Veel Europese landen gebruiken een proportioneel stelsel. Daarbij worden er meerdere zetels verdeeld zodanig dat het aandeel zetels evenredig is met het aandeel stemmen.

In de Amerikaanse politiek is nu een levendige discussie (bijvoorbeeld hier) hoe het politieke systeem veranderd zou moeten worden: hoe het democratischer zou kunnen worden. Proportionele representatie vormt slecht een klein element in die discussie, terwijl het een groot effect zou kunnen hebben op hoe het politieke systeem werkt.

Rekenen met de presidentiële uitslag

In dit artikel bekijk ik hoe dit een proportioneel systeem in de VS zou kunnen werken bij de verkiezing van het Huis van Afgevaardigden. Om dit te illustreren, gebruik ik bestaande verkiezingsuitslagen. Dat is slechts een benadering van hoe de echte uitslag er onder zo’n systeem uit zou zien, omdat mensen onder een ander kiesstelsel anders gaan stemmen. Andere opties worden dan mogelijk voor kiezers. Maar dit geeft een ruwe eerste indruk van de impact van zo’n verandering.

Ik gebruik hierbij de uitslag van de presidentsverkiezingen van 2016. Ik kijk dus naar de uitslag van de presidentsverkiezingen om de samenstellingen van het parlement te bepalen. Natuurlijk zijn daar bezwaren tegen: dat gaat om de keuze voor een persoon die het land moet leiden en niet om de keuze welke partij de kiezer moet vertegenwoordigen. Maar verkiezingen van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden en de Senaat worden vertekend door een aantal factoren: het maakt uit wie er in ieder district mee doet. Kandidaten van kleine partijen, als de Libertariërs en de Groenen, doen lang niet in alle districten mee; soms doen zelfs de Republieken en Democraten niet mee als ze geen kans maken in een district. Bovendien kan de persoon van de kandidaat er ook op het districtsniveau ertoe doen: man, vrouw, zwart, wit, zittende kandidaat of nieuwe kandidaat dat doet er allemaal toe. De uitslagen van de presidentsverkiezingen worden daar natuurlijk ook door vertekend, maar dan is er in elk geval in iedere staat dezelfde vertekening. Bovendien wordt het verschil tussen presidentsverkiezingen en verkiezingen voor het huis steeds kleiner. Hoe dan ook: als illustratie geeft het in elk geval een helder beeld van de politiek voorkeuren van Amerikanen.

Hoe een evenredig kiesstelsel werkt

Ik behandel hier de vijftig Amerikaanse staten als kiesdistricten. Ik ken hen evenveel zetels toe als ze in het Huis van Afgevaardigden hebben. Binnen de 45 districten met meer dan één zetel gebruik ik evenredige vertegenwoordiging met Sainte-Laguë-methode om restzetels te verdelen. In de vijf districten met één zetel haalt de grootste partij de zetel. Het gemiddelde district heeft acht zetels. Het grootste district (Californië) heeft er 53.

In dit eerste model gebruik ik de verkiezingsuitslagen en verdeel ik de zetels evenredig aan de stemmen. Bijvoorbeeld North Carolina heeft 13 zetels te verdelen. De Republikeinen halen 50%, de Democraten 46% van de stemmen en de Libertariërs 3%. De Democraten krijgen zeven zetels (46% x 13 = 6) en de Republikeinen krijgen zeven zetels (50% x 13 = 6). De Libertariërs hebben maar genoeg stemmen voor 0,35 zetel en krijgen er dus 0. Er is dan een restzetel te verdelen. Deze gaat naar de Republikeinen.

Dit specifieke kiesstelsel wordt nergens in de wereld gebruikt. In veel landen (België, Duitsland, Oostenrijk, Denemarken Noorwegen, Zweden) worden subnationale overheden gebruikt als kiesdistricten. Sainte-Laguë wordt gebruikt in veel van die systemen maar vaak in combinatie met een kiesdrempel. Dat doe ik hier niet om juist het effect van districtsgrootte te laten zien.

Uitslag onder evenredige vertegenwoordiging

Als we de zetels van alle staten optellen krijgen we de volgende uitslag: 217 zetels voor de Democraten (in het blauw), 208 zetels voor de Republikeinen (in het rood). 8 zetels voor de Libertariërs met name uit de grote staten (in het geel). Zij halen maar 3% van de stemmen landelijk en zijn vrij gelijkmatig over het land verdeeld. In de staten die meeste zetels te verdelen hebben, zoals Californië, Texas en New York halen ze genoeg stemmen voor een zetel.

De Amerikaanse verkiezingsuitslag voor het Huis van Afgevaardigden als zetels in staten proportioneel verdeeld zouden worden

De Groenen halen een zetel (in Californië; met groen weergegeven). De onafhankelijken kandidaat Evan McMullin, die 22% haalde in Utah, krijgt daar een zetel (in grijs).

De uitslag is niet perfect evenredig vanwege het gebruik van districten: de Groenen halen 1% van de stemmen. Dat zou genoeg moeten zijn voor vier zetels, maar ze halen maar in één staat genoeg stemmen voor een zetel. Ook de Libertariërs en de onafhankelijke kandidaat McMullin halen minder zetels dan dat ze stemmen hebben. De Republikeinen en de Democraten die in bijna allen districten zetels halen staan er iets beter voor.

Rekenen met de primaries

De meeste landen met evenredige vertegenwoordiging hebben ook een meerpartijensysteem. De Democratische en Republikeinse partijen opereren allebei als een brede tent waarin meerdere stromingen samenwerken om verkiezingen te winnen. In landen met evenredige vertegenwoordiging kunnen deze stromingen apart zetels krijgen en hoeven ze niet samen te werken.

Hoe kunnen we grip krijgen op de grootte van deze verschillende stromingen in alle staten? Ik gebruik hiervoor de uitslag van primaries en caucuses van 2016. Hier zijn misschien nog wel meer caveats bij te maken dan boven: lang niet alle kiezers komen op primaries en al helemaal niet bij caucuses. Welke kandidaten er mee doen aan de voorverkiezingen is hangt af van de volgorde: het veld en daarmee de ruimte voor verschil wordt al snel veel kleiner. Bovendien kiezen sommige kandidaten ervoor niet mee te doen aan bepaalde voorverkiezingen. Ik verdeel de stemmen die de Democraten en Republikeinen hebben gehaald bij de presidentsverkiezingen over de verschillende stromingen in de primaries. Dat is natuurlijk niet correct: de keuze in de primaries bepaalt immers de uitslag van de verkiezingen. Maar dit geeft wel een beeld van welke stromingen binnen de Democraten en Republikeinen groter of kleiner zijn in bepaalde staten. Dit is dus een schets, een gedachte-oefening, hoe zo’n uitslag eruit zou kunnen zien. Ik heb geen pretentie dat dit een met enige zekerheid correcte voorspelling is hoe die uitslag er uit zou zien.

Aan de Democratische kant was het simpel: daar waren twee stromingen: Clinton en Sanders. Clinton vertegenwoordigde de centrumstroming binnen de Democraten en Sanders de linkerstroming.

Aan de Republikeinse kant waren er meer stromingen: acht kandidaten haalden in ten minste een staat meer dan 1% van de stemmen. Ik deel deze als volgt in: Trump vertegenwoordigt de nationale conservatieven. Ik deel Cruz en Carson in als religieuze conservatieven. Rubio, Kasich, Bush en Fiorina deel ik in als economische conservatieven.

De uitslag met een zevenpartijenstelsel

Op basis van deze indeling verdeel ik de stemmen die de Democraten en de Republikeinen hebben gekregen in vijf partijen: aan de linkerkant staan de linkse “Democratic Left”. Dat is een partij die tussen de SP en de linkerflank van de PvdA staat met een economisch verhaal: hogere belastingen, grotere overheid en betere voorzieningen. Deze partij is in donkerblauw weergegeven. Daarnaast is er de centrum-linkse “Democratic Centre”, een partij die tussen de PvdA en D66 in staat met een meer cultureel verhaal: gelijke kansen voor iedereen onafhankelijk van gender of afkomst. Deze partij is in lichter blauw weer gegeven.

Aan de rechterkant zijn er de “Fiscal Conservatives”. Zij krijgen niet alleen de stemmen van de Republikeinse kandidaten maar ik heb de stemmen McMullin hier ook aan toegevoegd. Dit is een conservatieve partij die zich met name richt op een economisch verhaal: lagere belastingen, kleinere overheid, minder regels. Een soort VVD dus, maar wel een die ook op andere onderwerpen (moreel, migratie) conservatief is. Deze partij heeft een zalmroze kleur.

Daarnaast zijn er de religieus-conservatieve “Social Conservatives”. Zij richten zich met name op traditionele waarden. Ze zijn niet helemaal te vergelijken met het CDA omdat ze economisch ook duidelijk rechts van het midden staan. Deze partij is in rood ingetekend.

Ten slotte zijn er de Trumpistische “National Conservatives”. Dit is een partij die net als de PVV zich met name richt op het beperken van immigratie en het beschermen van de nationale identiteit. Deze partij is in donkerrood weergegeven. De Libertariërs en de Groenen doen ook nog apart mee.

Dat levert de volgende uitslag op: de sociaal-liberale Democratic Centre wordt de grootste partij. Deze haalt 119 zetels. De partij haalt de meeste zetels uit het Zuiden en Noordoostelijke staten als New York. De socialistische Democratic Left wordt de tweede partij met 101 zetels. De partij is met name sterk in Westelijke staten als Californië. Samen hebben de DC en de DL een meerderheid. Links van de DL halen de Groenen nog steeds een zetel.

De Amerikaanse verkiezingsuitslag voor het Huis van Afgevaardigden bij evenredige vertegenwoordiging met zeven politieke partijen

De radicaal-rechts populistische National Conservatives halen 95 zetels. Trump scoort goed in het Westen, zowel in de Pacific West en de Mountain West. Dat Trump de derde wordt in deze proportionele verkiezing, mag geen verbazing wekken: de Republikeinen waren qua stemmen kleiner dan de Democraten en Trump haalde minder dan de helft van de stemmen in de Repubilkeinse primary.

De religieus-conservatieve Social Conservatives halen 57 zetels. Ze scoren goed in Texas. De kleinste van de grootste partijen zijn de Fiscal Conservatives. Zij halen 53 zetels en scoren het beste in Florida. In het midden tussen de DC en de FC staan de Libertariërs met 9 zetels (die halen een extra zetel in Michigan door de restzetelverdeling).

In een parlementair stelsel zou er een regeringscoalitie gevormd moeten worden om te regeren. Het is niet mogelijk dat een stroming de minderheid in een voorverkiezing krijgt, de minderheid in de nationale verkiezingen en dan vervolgens een mandaat krijgt om te regeren. In zo’n PR-systeem moeten andere partijen medewerking geven aan een regeringscoalitie.

Conclusie

De uitslag van deze verkiezingen zijn heel anders dan de uitslag van de verkiezingen van 2016. En ze zullen ook heel anders zijn dan de uitslag van de verkiezingen over een paar dagen. Als de VS een proportioneel stelsel in zou voeren, zou die uitslag hier ook van afwijken. Maar dit geeft een beeld van een mogelijke uitkomst van zo’n stelsel.

In vergelijking het huidige Amerikaanse stelsel zijn er veel voordelen: de ruimte om verschillende geluiden te vertegenwoordigen, veel minder weggegooide stemmen, geen mogelijkheden meer tot gerrymandering, en een systeem dat de macht niet concentreert bij een partij maar de macht verdeelt tussen verschillende partijen.

Filed Under: Kiezers en publieke opinie Tagged With: huis van afgevaardigden, kiesstelsel, simulatie, verenigde staten

Trumps persoonlijkheid wordt ‘sterke Republikeinen’ wellicht te veel

door Alex Nai, Jürgen Maier 19/10/2020 1 Reactie

Met nog maar een paar weken voor één van de belangrijkste presidentsverkiezingen van deze tijd, verstevigt Joe Biden zijn voorsprong in de peilingen. En toch blijft Donald Trumps approval rating of goedkeuringsscore nog altijd relatief stabiel. Is Trump echt die ‘Teflon-president’, waaraan niets blijft kleven – hoe groot het schandaal of de controverse ook is? Ons meest recente onderzoek wijst in de richting van beginnende scheurtjes in zijn Teflon-pantser. Wij analyseerden hoe de perceptie van kiezers van de persoonlijkheid van de president zich in de afgelopen 18 maanden heeft ontwikkeld en constateren dat deze bij (sterke) Republikeinen steeds negatiever is geworden.

Het is duidelijk dat Democraten en Republikeinen anders aankijken tegen Trumps persoonlijkheid. Waar de een hem ziet als charismatisch en oprecht, ziet de ander hem als egocentrisch en onaangenaam. Deze tegengestelde percepties vallen nauw samen met partijvoorkeuren; Republikeinen hebben over het algemeen een veel positiever beeld van het karakter van de president. In hoeverre verandert de perceptie van het Amerikaanse electoraat door alle schandalen en politieke controverses die het presidentschap van Trump kenmerken? En wat zou dit kunnen betekenen voor het stemgedrag van kiezers?

Met vier opeenvolgende onderzoeken onder in totaal 6.000 Amerikaanse respondenten hebben we de ontwikkeling van de perceptie van Trumps persoonlijkheid tussen november 2018 en mei 2020 geanalyseerd. Ze onderzochten hoe kiezers Trumps karakter beoordelen op grond van de positieve en ‘sociaal wenselijke’ persoonlijkheidskenmerken van het Big Five-model (extraversie, vriendelijkheid, ordelijkheid, emotionele stabiliteit en openheid) en de drie negatieve, potentieel schadelijke eigenschappen van het Dark Triad-model (narcisme, subklinische psychopathie en machiavellisme).

Nai en Maier ontdekten dat ‘sterke Republikeinen’ in toenemende mate een negatieve perceptie hebben van de persoonlijkheid van de president, wat mogelijk tot een beperktere politieke mobilisatie van deze groep kan leiden. In de huidige, sterk gepolariseerde situatie in de Verenigde Staten, waarin mensen geneigd zijn om, wat er ook gebeurt, vast te houden aan hun politieke keuze, zijn de implicaties van deze verschuivingen opmerkelijk.

Een verrassend stabiele goedkeuringsscore…

Het algemene publiek is sterk verdeeld over het karakter en de persoonlijkheid van Donald Trump. Is hij een charismatische leider die ‘zegt waar het op staat’, of juist een onzekere, heetgebakerde egoïst? Kiezers met een verschillende partijvoorkeur lijken een radicaal tegengestelde perceptie te hebben. Het is niet verrassend dat progressieve kiezers over het algemeen veel kritischer zijn in hun perceptie dan conservatieve kiezers. Progressieven wijzen vooral op Trumps (zeer) lage vriendelijkheid en lage emotionele stabiliteit, terwijl conservatieven de president veel hoger beoordelen op alle vijf de Big Five-persoonlijkheidskenmerken, en dan met name op openheid en ordelijkheid. Er lijkt meer consensus te bestaan over de extraversie van Trump, die door alle kiezers als hoog wordt beoordeeld, en (in zekere zin) ook over Trumps narcisme. Kijken we verder dan deze partijgebonden verschillen, dan valt op dat de goedkeuringsscore van de president gedurende zijn eerste termijn laag, maar verrassend stabiel was.

… maar de perceptie van zijn persoonlijkheid is wellicht aan het verschuiven

De opmerkelijke stabiliteit van Trumps goedkeuringsscore, vooral vergeleken met de extreme fluctuaties bij zijn voorgangers, is vooral verrassend in het licht van de (vele) controverses en schandalen die de regering Trump en de president zelf hebben achtervolgd. Zoals de losse omgang met feitelijke waarheden, gemediatiseerde ruzies met buitenlandse regeringsleiders (en dictators), vermeende affaires met pornosterren, talloze beschuldigingen van seksueel wangedrag, vermeend gesjoemel met campagnegelden, openlijke conflicten met federale onderzoeksdiensten en persoonlijke vetes met vooraanstaande politiemensen, een meerjarig onderzoek naar collusie met vertegenwoordigers van Rusland, het onder druk zetten van president Zelensky van Oekraïne, uitmondend in impeachment van Trump in het Huis van Afgevaardigden wegens machtsmisbruik en tegenwerking van het Congres, en, uiteraard, de recente tekortschietende respons op de coronacrisis. Er is zelfs een pagina op Wikipedia waarop wordt geprobeerd een overzicht te geven van alle controverses. De gealfabetiseerde lijst beslaat inmiddels al meerdere computerschermen.

Deze schandalen slaan geen deuk in Trumps algehele goedkeuringsscore, ze waarschijnlijk wel beïnvloeden hoe bepaalde respondenten tegen de president aankijken – de sterke conservatieven. Volgens de Moral Foundations Theory hechten conservatieven over het algemeen meer morele waarde aan loyaliteit binnen de groep, eerbied en respect tegenover autoriteit en zuiverheid van handelen. Het is niet onwaarschijnlijk dat de vele controverses in Trumps presidentschap sterk botsen met deze drie ‘conservatieve’ morele fundamenten. Zo staan de beschuldigingen van seksueel wangedrag, buitenechtelijke affaires en ongepaste intieme relaties met pornoactrices vooral haaks op de conservatieve morele principes van zuiver en eerbiedig handelen. Deze botsing tussen controverses en conservatieve morele fundamenten zou ervoor kunnen zorgen dat de manier waarop (sterke) conservatieven tegen de president aankijken verandert.

Teflon-president Trump wordt minder onaantastbaar

De perceptie van Trumps persoonlijkheid is gemiddeld genomen uitzonderlijk stabiel en sterk partijafhankelijk. Over het geheel genomen hebben ‘sterke Democraten’ en ‘sterke Republikeinen’ een tegengesteld beeld van de president; bij de eerstgenoemden scoort Trump bijvoorbeeld veel hoger op machiavellisme en psychopathie dan op openheid, terwijl voor de laatstgenoemden het omgekeerde geldt. Het is niet verrassend dat de respondenten die zich identificeren met de Democratische partij hun (zeer negatieve) mening gedurende de onderzochte periode van 18 maanden niet lijken te hebben veranderd. Maar één groep kiezers heeft zijn mening over Trump wel aanzienlijk veranderd: sterke Republikeinen.

Het beeld van Trump als ‘Teflon-president’, met een harde buitenlaag waaraan niets blijft plakken, heeft waarschijnlijk zijn grenzen bereikt.

Bij sterke Republikeinen blijkt de perceptie van Trumps persoonlijkheid in de loop van de tijd negatiever te worden. Ze worden kritischer als het gaat om de ‘duistere’ eigenschappen en beoordelen hem hoger op narcisme en aanzienlijk hoger op psychopathie en machiavellisme. Wellicht heeft het beeld van Trump als ‘Teflon-president’, met een harde buitenlaag waaraan niets blijft plakken, door het schenden van conservatieve morele fundamenten waarschijnlijk toch zijn grenzen bereikt – vooral in de ogen van conservatieven.

Is de perceptie die respondenten hebben van Trump relevant voor hun politieke participatie?

Deze verschuivingen zullen waarschijnlijk electorale consequenties hebben. Respondenten met een meer negatieve perceptie van Trump, zouden mogelijk kunnen worden geassocieerd met een lagere politieke mobilisatie. Er is inderdaad een politieke demobilisatietrend onder sterke Republikeinen; hoe hoger de president in hun ogen scoort op psychopathie (en hoe lager op ordelijkheid), hoe minder vaak ze een sterke intentie uitspraken om bij de aankomende verkiezingen op Trump te stemmen of sowieso te gaan stemmen: De verschuivingen in de perceptie van de persoonlijkheid van de president kunnen een voorspelling zijn van veranderingen in de verkiezingssteun voor Trump in de komende periode en zouden kunnen worden gezien als de eerste scheurtjes in zijn Teflon-pantser.

Meer informatie over het artikel en alle voor hun analyse gebruikte datasets zijn hier vrij en gratis te raadplegen: https://osf.io/xrbnq/?view_only=bed195b56f51427da1323ffcda83ad15

Filed Under: Kiezers en publieke opinie Tagged With: dark triad, narcisme, persoonlijkheid, Trump, verenigde staten

Episode 73 – Trump and the white working class, with Noam Lupu

door Armen Hakhverdian 05/06/2020 0 Reacties

I’m joined today by Noam Lupu, associate professor of political science at Vanderbilt University. Noam has published a terrific new paper with Nicholas Carnes on the white working class and the 2016 presidential election.

We are going to be talking about four widespread claim made by pundits, commentators, public intellectuals and academics related to Trumps alleged appeal to white working class voters. Do these claims hold up to empirical scrutiny?

Is it true:

  1. that most Trump voters were white working-class Amercians?
  2. that most white working-class voters supported Trump?
  3. that unusually large numbers of white working-class voters switched from Obama in 2012 to Trump in 2016?
  4. that white working-class voters were pivotal to Trump’s victory in several swing states?

Spoiler alert: it turns out that much of this myth-building around Trumps unique appeal to white working class Americans is not really rooted in reality.

Follow Noam on Twitter: @NoamLupu

Background reading:

  • The White Working Class and the 2016 Election
  • What’s the matter with What’s the matter with Kansas?
  • Check out these past episodes on electoral politics and the working class with Rob Ford on the 2019 UK General Election and Tarik Abou-Chadi on the crisis of social democratic parties.

Find us on iTunes | Spotify | Stitcher | Soundcloud | RSS

Stuk Rood Vlees · Episode 73 – Trump and the white working class, with Noam Lupu

Music: ‘Pollution‘ by Dexter Britain (CC BY-NC-SA 3.0)

Filed Under: Kiezers en publieke opinie Tagged With: opleiding, sociale klasse, stuk rood vlees podcast, Trump, verenigde staten

Polarisatie zet democratie VS onder hoogspanning

door Tom van der Meer 04/06/2020 2 Reacties

In de Verenigde Staten worden democratische normen steeds verder ondermijnd. Verkiezingen zijn minder onpartijdig dan voorheen. Gerrymandering, het trekken van electorale grenzen om de electorale rivalen te benadelen, is steeds harder doorgevoerd. In verschillende staten zijn electorale wetten aangenomen die het stemrecht inperken, waardoor specifieke groepen als zwarte kiezers verder worden uitgesloten.

Ook wordt getornd aan de normen van de Trias Politica en machtenscheiding, die worden overstegen door de tegenstelling tussen de twee partijen. Het meest zichtbaar werd dit in de benoemingsprocedure voor het Hooggerechtshof, toen de Republikeinse meerderheid in de Senaat weigerde de door de Democratische president Obama voorgestelde kandidaat te overwegen.

De Amerikaanse rechtsstaat kent al langer wezenlijke problemen met toegankelijkheid en gelijke behandeling. Deze week braken – bepaald niet voor het eerst – protesten uit tegen de behandeling van de zwarte bevolking van de V.S. door de politie. In reactie wordt de toch al gemilitariseerde politie ingezet tegen vreedzame demonstranten en journalisten. Tegen de eigen bevolking dus. Zo werd de omgeving van het Witte Huis met harde hand en zonder aankondiging schoongeveegd opdat de president daar kon poseren voor fotografen.

De laatste jaren gaat de ondermijning van democratische wel heel hard, vooral uit Republikeinse hoek. Het eigen gelijk wordt door politici boven de democratische spelregels geplaatst. Het onvolprezen boek van Daniel Ziblatt en Steven Levitsky – How democracies die – betoogt inklemmend hoe de geleidelijke erosie van democratische normen een cruciale rol speelt in de ontmanteling van de democratie. De Republikeinse partij en Republikeinse congresleden functioneren momenteel als enablers, doordat zij weigeren de democratische normen te handhaven.

Democratische cultuur?

Maar hoe zit het dan met de Amerikaanse kiezers? Waren Amerikanen niet bijzonder democratisch gezind? Dat was ruim een halve eeuw geleden volgens standaardmaten in enquete-onderzoek nog het geval. In een recentere World Values Survey neemt de V.S. al een aanzienlijk minder uitgesproken democratische positie in, zoals de Amerikaanse politicologen Christopher Achen en Larry Bartels tonen (zie figuur).

Toch lijkt zelfs deze abstracte steun voor de democratie een enorme overschatting.

Gepolariseerde kiezers straffen ondemocratisch beleid niet af

Deze week verscheen in de American Political Science Review een nieuw onderzoek van Matthew Graham en Milan Svolik (beiden Yale). Zij onderzochten in hoeverre Amerikaanse kiezers in het stemhokje politici afstraffen die anti-democratische praktijken steunen. Om dit te toetsen voerden zij een experiment uit onder Amerikaanse burgers, en deden ze onderzoek naar de discontinuïteit van een feitelijke gebeurtenis op stemgedrag (de verkiezing van de afgevaardigde van Montana in 2017, toen op de avond voor de verkiezing één van de twee kandidaten een journalist aanviel).

Hun conclusies zijn ontnuchterend. Kandidaten die ondemocratische posities innemen, zullen in een realistisch scenario kunnen rekenen op een verlies aan electorale steun van slechts 3.5%. Dat is bijzonder weinig, als je bedenkt dat de meeste verkiezingen van afgevaardigden in de V.S. een veel grotere marge kennen. En het is ook bijzonder weinig, als je verderop in de studie ziet dat kiezers kandidaten harder afstraffen om hun opvattingen over buitenechtelijke affaires of belastingontduiking.

De democratie speelt dus een ondergeschikte rol. Dat is niet omdat kiezers het belang van de democratie niet snappen. In abstracte zin zijn kiezers best bereid om politici met ondemocratische praktijken af te straffen. Maar in concrete situaties wegen partijkleur en beleidsposities toch sterker. Hoe sterker je identiteit samenhangt met je partij – en dat is in de V.S. sterk het geval – hoe lager de bereidheid om anti-democratische stellingnames af te straffen. Er is bovendien een dubbele standaard onder deze partisanen. Dat is in het zeer gepolariseerde klimaat van de V.S. niet verbazingwekkend, maar nog altijd bijzonder verontrustend.

Hoe hoger de polarisatie tussen de partijen is, hoe meer de democratie eronder lijdt.

Foto: Bron

Filed Under: Kiezers en publieke opinie Tagged With: democratische waarden, experiment, kiezersonderzoek, Polarisatie, verenigde staten, VS

  • Go to page 1
  • Go to page 2
  • Go to page 3
  • Interim pages omitted …
  • Go to page 6
  • Go to Next Page »

Primary Sidebar

Volg ons

  • Facebook
  • Twitter
  • RSS Feed

Populaire berichten

De ideologie van Forum voor Democratie

De ongemakkelijke realiteit van de antivaccinatie-beweging

Wat als… Nederland het Britse kiesstelsel zou hebben?

Willekeurige berichten

Voorbij de usual suspects: waarom participeren burgers niet?

De participatie-elite en de participatieparadox

‘Minder, minder, minder’ invloed PVV in Tweede Kamer?

Podcast

Episode 106 – “I’m f**king furious and I don’t f**king care anymore”, with Rob Ford

Rob Ford (University of Manchester) joins us to discuss the resignation of Liz Truss and the sorry … [Lees verder...]

Episode 105 – A new prime minister and a new monarch, with Rob Ford

For the first time ever, the UK acquired a new prime minister and a new monarch in the same week. … [Lees verder...]

Aflevering 104 – Terugblik gemeenteraadsverkiezingen, met Josje den Ridder, Simon Otjes en Tom van der Meer

We gaan de gemeenteraadsverkiezingen nabeschouwen met Josje den Ridder (SCP), Simon Otjes … [Lees verder...]

Populisme

Plaatjes van de electoraatjes: de radicaal-rechtse ruimte

Over anderhalve week stemmen we voor de Provinciale Staten en de waterschappen. Waar zullen we – … [Lees verder...]

Analyse van raadsinstrumenten laat zien: ook in gemeenteraden heerst het monisme

Het is alweer ruim een half jaar geleden dat de gemeenteraadsverkiezingen plaatsvonden. Inmiddels … [Lees verder...]

Gevoelens van culturele afstand als verklaring voor de opleidingskloof in anti-establishment-opvattingen en -gedrag

In veel Westerse democratieën leven onder een aanzienlijk deel van de bevolking … [Lees verder...]

Blogroll

  • Andrew Gelman
  • Ballots & Bullets
  • Fight Entropy
  • FiveThirtyEight
  • The Monkey Cage
  • The Upshot
  • Wonkblog
  • OVER SRV
  • AUTEURS
  • CATEGORIEËN
  • ARCHIEF
  • CONTACT

© 2023 StukRoodVlees

Copyright © 2023 · SRV Theme op Genesis Framework · WordPress · Log in