Het meten van politieke ideologie via Twitter

In een recent verschenen artikel presenteren Jennifer Golbeck en Derek Hansen een methode om de ideologie van Twitterpublieken te meten. Ze passen deze methode vervolgens toe op volgers van verschillende Amerikaanse nieuwsorganisaties, denktanks, overheidsinstellingen en belangengroepen, waar – op het eerste gezicht althans – tamelijk geloofwaardige resultaten uit komen rollen.

Het idee achter de methode is eigenlijk vrij intuïtief (maar lees uiteraard het artikel voor de volledige verantwoording door de auteurs zelf).

1. In de Verenigde Staten wordt het stemgedrag van leden van het Congres nauwgezet bijgehouden (zie hier en hier). Voor afzonderlijke Congresleden is dus eenvoudig te achterhalen hoe conservatief of liberaal die zijn.
2. Golbeck en Hansen nemen de ideologie van deze politici als uitgangspunt en kijken vervolgens naar hun Twittervolgers. Iemand die meer Republikeinen dan Democraten volgt zal wel conversatiever zijn, zo is de gedachte. De individuele ideologiescore van een twitteraar is de gemiddelde ideologiescore van alle gevolgde Congresleden.
3. Tenslotte nemen de onderzoekers een Twitteraccount – bijvoorbeeld die van de National Rifle Association of de New York Times ­– en berekenen een (gewogen) gemiddelde aan de hand van de ideologiescore van hun afzonderlijke volgers.

Toegepast op verschillende media zien we het volgende beeld met Fox News en de Drudge Report op rechts (in politieke zin) en NPR en de New York Times op links:

We kunnen deze scores ook vergelijken met de ideologische kleur van dezelfde mediaorganisaties. Tim Groseclose heeft in kaart gebracht hoe liberaal of conservatief de bovengenoemde media zijn aan de hand van de bronnen die zij raadplegen voor hun berichtgeving (zie ook dit boek). Groseclose laat nadrukkelijk opiniepagina’s en editorials buiten beschouwing en concentreert zich op daadwerkelijke berichtgeving.

Ik heb de resultaten van Golbeck en Hansen hieronder afgezet tegen die van Groseclose en Milyo en de samenhang is toch wat matigjes. Met name de scores voor de Wall Street Journal en de Drudge Report bij Groseclose en Milyo zijn verrassend te noemen (zie pp. 1212-1215). Het lijkt me toch voor de hand liggen dat ideologie van consument en nieuwsbron in grote mate overlappen, dus één van de twee teams (of beide) lijkt toch ergens in hun meting in de fout te gaan.

Iedere nieuwe meting moet uiteraard worden getoetst worden op haar geldigheid, maar uiteindelijk is de methode van Golbeck en Hansen zo aantrekkelijk vanwege de schier oneindige mogelijkheden. In principe zou je iedere potentieel relevante politieke actor op deze manier moeten kunnen plaatsen in een ideologische ruimte. Golbeck en Hansen laten zien dat de methode lijkt te werken voor belangengroepen en overheidsinstellingen. Wie probeert iets soortgelijks voor Nederland? Of bestaat het al?